με παρακολουθούν.....

Ms imagine cup 2009

MIC2009

Για λίγους...!

Σήμερα φίλοι μου το αρθράκι μου είναι μια φράση και το αφιερώνω εξαιρετικά σε όσους μπορούν να δούν πίσω απο τις λέξεις αισθήματα....

ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ CLIO ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΕΣ...! ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ!!!!!!

Κουράγιο.....

Σήμερα μια πολύ καλή φίλη έχασε την γιαγιά της... Επειδή λοιπόν ξέρω ότι την αγαπάει υπερβολικά και μέσα απο τις ιστορίες που άκουσα παροτι την έχω δεί ελάχιστο νιώθω πως την αγάπησα και εγώ αυτη την γιαγιά το τραγουδάκι στο βίντεο κλιπ είναι αφιερωμένο σε αυτη την κοπέλα που πονάει μάλλον περισσότερο απο τον καθένα.....





Καλό κουράγιο σε όσους μένουν πίσω....!


Υ.Γ: Ο απόλυτος παραλογισμός το μόνο πλάσμα που μπορεί να αγαπήσει πραγματικά είναι καταδικασμένο να χωρίζετε κάποια στιγμή απο αυτούς που αγαπάει τόσο "βίαια"....!

Μια σημαία για όλους μας...!

Χρόνια πολλά σε όλους μας γιατί η 28η Οκτωβρίου είναι μεγάλη μέρα για τον ελληνισμό που στην ουσία γιορτάζει κάτι παραπάνω από την έναρξη ενός αμυντικού πολέμου ο οποίος σε τελική ανάλυση χάθηκε και αν δεν υπήρχε η Ρωσία να σταματήσει την περιοδεία του κακόγουστου θιάσου του ΧΊΤΛΕΡ ίσως να μην θυμόμασταν καν την ύπαρξη του...! Σήμερα γιορτάζουμε την ΔΥΝΑΜΗ του ελληνισμού να αντιστέκεται μέχρι τελικής πτώσης όταν κινδυνεύει το σπίτι του και η ελευθερία του και ναι αυτό αξίζει να το γιορτάζουμε αιώνια...!



Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της εορτής γίνονται παρελάσεις και σε κάθε παρέλαση υπάρχει ο Σημαιοφόρος από τον οποίο εμπνέομαι και σας γράφω σήμερα!!! Τα προσόντα ενός μαθητή από τα οποία κρίνετε για να μπει σημαιοφόρος είναι οι βαθμολογία του...! Χωρίς κανένας να λέει ότι την γαλανόλευκη την αξίζει βάση ηθικοπνευματικών πιστεύω αυτός ο μαθητής που διαβάζει πολύ είμαστε υποχρεωμένοι σε τέτοια θέματα να χρησιμοποιούμε αξιοκρατικά κριτήρια για να μην ακούσουμε ποτέ ότι ο τάδε και ο δίνα πήραν την σημαία με μέσον. Σήμερα λοιπόν στην παρέλαση ενός δημοτικού σχολείου σημαιοφόρος ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες το οποίο έχει πρόβλημα με τα πόδια του και είναι καθηλωμένο στο καροτσάκι. Όταν με κακή σκέψη έψαξα να βρω το προβληματικό της καταστάσεως έμαθα ότι πρόκειται για αριστούχο μαθητή και πραγματικά το άξιζε αλλά ήταν αρκετά δύσκολο να πειστεί η μητέρα του να πάρει ο μικρός την σημαία... Πόσο παράλογη να ήταν αυτή η μάνα; Γιατί να προσπαθεί το σχολείο να βοηθήσει τον μικρο και αυτή να αρνείται; Η δική μου απάντηση είναι καθόλου!!! Ένα θέμα που συζητείται τόσο πολύ στις τηλεοράσεις τα τελευταία χρόνια όπως είναι οι σημαιοφόροι των σχολείων και το αν θα πρέπει να είναι Έλληνες απαραίτητα ή όχι αν θα πρέπει να είναι έτσι η αλλιώς μου φαίνεται απόλυτα ΛΟΓΙΚΟ να προβληματίζει την μητέρα αυτού του παιδιού για το αν σε τελική ανάλυση θα βοηθούσε τον μικρό η αν θα τον έμπλεκε σε μια διαδικασία να αποδείξει σε φίλους και όχι ότι άξιζε την σημαία και δεν την πήρε επειδή τον λυπήθηκαν ή επειδή ήθελε το σχολείο να κάνει την μόστρα του.



Επειδή λοιπόν η σημαία αυτής της χώρας είναι ματωμένη και πρέπει να την κρατάνε αυτοί που πραγματικά το θέλουν και το αξίζουν και δεν μας τιμάει να κάνει τέτοιες σκέψεις καμία μάνα όταν της λένε οτι το παιδί της θα είναι σημαιοφόρος προτείνω να ακολουθήσουμε την λογική του παραλόγου και να δώσουμε μία σημαία σε όλους τους μαθητές για να ξεπροβάλουν αυτοί που θα πουν εγώ βαριέμαι ή εγω είμαι αριστερός και δεν πιστεύω σε σημαίες ή ακόμα εγω είμαι επαναστάτης του πνεύματος και ολα αυτά που γίνονται με τις παρελάσεις είναι πολύ λίγα για μένα έτσι ώστε να μείνουν ελάχιστοι γιατί σίγουρα ελάχιστοι θα μείνουν που θα παρελάσουν με την σημαία και θα την τιμήσουν όσο δεν πάει άλλο!!!

Για το καλό μου...!





Νομίζω ότι είναι ένα απο τα τραγούδια που διεκδικούν με αξιώσεις την θέση του ύμνου για αυτό το έρμο το blog που προσπαθεί να εντοπίσει την κοινή λογική της εποχής μας!!!!

ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΛΙΑ σα να λέμε ΠΑΜΕ ΚΡΕΒΑΤΙ...

Καλησπέρα φίλοι μου επιστρέφω στο Blog για να σας γράψω έναν συλογισμό για πραγματικά ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Πρίν μερικές μέρες η ΜΑΡΙΑ με την οποία τι ακριβώς σχέση εχω δεν μας ενδιαφέρει μου είπε τον εξής εκπληκτικό πραγματικά συλλογισμό...! Ποιά η διαφορά του μαγιό(μπικινι) και των συνιθησμένων γυναικείων εσώρουχων; Πραγματικά το δικό μου φτοχό μυαλό απάντησε σχεδον καμία! Παρατάυτα ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ δεν κατήγγειλε κάποια κοπέλα για προσβολή τησ δημοσίας αιδούς επείδη φόρεσε μπικίνι.... Το καλύτερο όμως είναι η άνεση με την οποία εμφανίζοντε στην ΠΛΑΖ εκατομύρια θυλήκα όλων των ηλικίων ετσι απλά με τα "εσώρουχα"... Μιλάμε για πραγματική υπέρβαση της οποιαδήποτε λογικής, και πρίν βιαστείτε να με κατηγορήσετε ως οπισθοδρομικό και πουριτανό ΒΛΑΚΑ σκεφτείτε ένα ωραίο πρωί να πάτε για καφέ και στην καφετέρεια να συναντήσετε όλες τις κοπέλες με τα εσώρουχα.... ΔΕΝ διαφωνω με όσους σκέφτηκαν ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ αλλά συμπληρώνω πως κάτι τέτοιο θα ήταν ακόμα και εν έτη 2008 ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ προοδευτικό και θα στιγματιζόταν άμεσα ως πρόστυχο και ανήθικο!!!! Σκεφτείτε τώρα φίλοι μου ΠΟΣΑ μπικίνι χωράνε σε μία παραλία και τα συμπεράσματα σε οτι αφορά την παρεξενιά αυτου του κόσμου είναι δικά σας...!

Υ.Γ: Δεν έχω ως άνθρωπος κανένα πρόβλημα με το μπικίνι και δεν με ενοχλέι καθόλου. Παραταύτα ο συλλογισμός είναι κατ'εμέ σωστός και καταλήγει σε περίεργα συμπεράσματα γι'αυτο και ασχολήθηκα με την δημοσίευση αυτου του άρθρου.

Αφιερωμένο εξαιρετικά...!

Αφιερωμένο στην πιο αγαπημένη μου ΠΕΝΤΑΔΑ....!

Hey teacher....!

Το 1979 οι Pink Floyd κυκλοφορούσαν την νέα τους δουλειά με τίτλο The Wall. Ένα δίσκο αρκετά περίεργο στον οποίο με τα τραγούδια τους τοποθετούσαν σιγά σιγά τούβλα στον τοίχο τους. Ετσι σε εκείνο το album τα τραγούδια 4, 6 και 14 ήταν αντίστοιχα τα τρία μέρη του Another Brick in the Wall... Την μεγαλύτερη λοιπόν επιτυχία σημείωσε το δεύτερο "τούβλο" με το γνωστό σε ΟΛΟΥΣ μας

Hey! Teachers! Leave them kids alone! 

Γιατί δασκάλους μίλαγε άραγε εκείνο το τραγούδι και έμεινε στην ιστορία; Μίλαγε για εκείνους τους δασκάλους που στο όνομα της εξουσίας και εκμεταλευόμενοι τον σεβασμό της κοινωνίας απέναντι σε αυτούς που ήταν απο τους λίγους τότε μορφωμένους καταπίεζαν τα παιδιά με πολύ άσχημο τρόπο!!! Σήμερα 29 χρόνια μετά οι δάσκαλοι οχι μόνο δεν προσπαθούν να επιβληθούν στις τάξεις αλλά πολλές φορές κάνουν και πράξη την επανάσταση που ζήταγαν οι Pink Floyd αφήνοντας τα ΠΑΙΔΙΑ τελείως μόνα τους!!! Αποτέλεσμα της όλης κατάστασης είναι η πλήρης απαξίωσης ενώς επαγγέλματος που ο Αριστοτέλης έλεγε οτι μας χαρίζει το ΕΥ ΖΕΙΝ..... Οι μαθητές σε "συνεργασία" τις παραπάνω φορές με τους γονείς κατηγορούν εώς και βρίζουν τους δασκάλους χωρίς ενδοιασμούς ξεχνόντας οτι είναι μέρος του προβλήματος και οτι με αυτόν τον τρόπο το επιδυνώνουν. Γιατι λοιπόν ένα παιδί 14 χρονών να παρακολουθεί μάθημα απο κάποιον δάσκαλο αν ο πατέρας του το προηγούμενο βράδυ συμφωνούσε μαζι του ότι είναι άθλιος δάσκαλος και τον έβριζε; Ενώ απο την άλλη πλευρά οι δάσκαλοι όσο βλέπουν αυτη την έλειψη σεβασμού προς τα πρώσωπα τους και την δουλειά που προσφέρουν γίνοντε όλο και χειρότεροι!!! Και τελικά τα σχολεία μας απαξιώνοντε όλο και παραπάνω μέχρι να κλέισουν οριστικά....!

Υ.Γ: Στην Ελλάδα έχουμε μια παροιμία που λεεί "Δάσκαλος που δίδασκε και λόγω δεν εκράτει ". Αφού λοιπόν έγραψα για δασκάλους θα αναφέρω και αυτό και ας είναι ψιλοάσχετο... Αυτή η παροιμία αναφέρετε γενικά σε ανθρώπους που δεν υλοποιούν στην ζωη τους αυτά που συμβούλευαν τους υπόλοιπους θα ήθελα να τονίσω λοιπόν ότι τις συμβουλές πρέπει να τις σκεφτόμαστε ακόμα και όταν έρχονται απο ανθρώπους που δεν τις κάνουν πράξη γιατί το νόημα μιας συμβουλής είναι να δίνεται με αγάπη σε κάποιον που θέλουμε να βοηθήσουμε και οχι να το παίξουμε έξυπνοι...!

Φόρος τιμής.....!

Μόλις γύρισα φίλοι μου απο ένα ταξίδι αστραπή στην πατρίδα μου (βλ. Κύπρο). Πήγα να αποχαιρετήσω για πάντα έναν άνθρωπο που στην ζωη του ήταν αγωνιστής και τίποτα δεν ήταν εύκολο για αυτόν... Αγώνας για την οικογένεια του, αγώνας για την πατρίδα του, αγώνας για τον θεό του!!! Προσευχήθηκα για την ψυχή του όσο περισσότερο μπορούσα και κάθε φορά που πήγαινα να σπάσω μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα της μόνιμης απουσίας του ενα ρίγος με διαπέρναγε, τα πόδια μου έτρεμαν και το μυαλό μου γέμιζε σκέψεις... Είχα να διαλέξω ανάμεσα στα δάκρυα στεναχώριας και στον σεβασμό προς έναν αγωνιστή, είχα να αποφασίσω αν του άξιζε να κλαίω ή αν θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος για αυτόν και να στέκομαι περήφανος απέναντι του μόνο και μόνο επειδή είμαι εγγονός του...! Πραγματίκα δεν ξέρω αν διάλεξα το σωστό, δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα να δείξω την στεναχώρια που με κατέκλειζε και όχι τον θαυμασμό μου...

Όπως και να έχει αργά η γρήγορα όλοι μας θα φύγουμε απο αυτον τον κόσμο και τότε θα γίνει το τελευταίο ζύγισμα για το τι τελικά κάναμε κατα το πέρασμα μας απο τον κόσμο. Οχι άμεσα γιατι τότε κερδίζει πάντα το συναίσθημα και η στεναχώρια του αποχωρισμού λυγίζει τους ανθρώπους αλλά σε βάθος χρόνου αυτοί που πραγματίκα αξίζουν κερδίζουν τον σεβασμό και την αναγνώριση των έργων τους... Κατάλαβα λοιπόν μέσα απο τις σκέψεις μου οτι δεν είναι η επιτυχία αλλά ο αγώνας που θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε αυτον τον σεβασμό!!! Ξέρετε κανείς δεν είναι τέλειος και ίσως πολλές φορές στον αγώνα μας να κάνουμε μικρά ή μεγάλα λάθη αλλά αυτά δεν αναιρούν την προσπάθεια μας να πετύχουμε κάτι καλό....

Παππού ας αναπαύσει ο θεός την ψυχή σου... Για μένα το μεγαλύτερο εγγόνι σου που φέρει το όνομα σου θα είσαι πάντα πρότυπο αγωνιστή γιατί ακόμα και αν έχανες μάχες όπως όλοι μας δεν το έβαλες ποτέ κάτω!! Όμως δεν ξέρω αν έχω τις ψυχικές δυνάμεις που εσύ είχες σε όλες τις μάχες που έδωσες!!!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ....!


Ελλάδα 2008....
Ελληνικά πανεπιστήμια.....
Έλληνες στα 20 τους χρόνια.....

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΙΣΟΝ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ !!!!!!

Φωτογραφία απο την university press.

Πραγματικά αχάριστοι.....;

Σήμερα μίλησα με ενα παλικαράκι και το μυαλό μου γέμισε σκέψεις! Βασικά ενα κλίκ έγινε μέσα μου και κατάλαβα οτι τελικά κανένας δεν είναι πραγματικά ευχαριστημένος απο αυτά που έχει στην ζωή του!!! Το φιλαράκι μου, μου είπε για τα προβλήματα του και πόσο πολύ ανάγκη έχει να δεί τα όνειρα του να γίνοντε πραγματικότητα... Τι νομίζετε οτι θα ζήταγε ενας νέος 20 χρονών; Ενα αυτοκίνητο έστω και της κακιάς ώρας και μια ΚΑΛΗ κοπέλα να τον αγαπάει και να τον καρατάει αγκαλιά είναι η απάντηση του φίλου μου!!! Τόσο λίγα και όμως τόσο πολλά... Προσπάθησα να πείσω τον φίλο μου οτι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί σε αυτήν την φάση της ζωής του όπως η σχολή του ή το να περάσει ξέγνοιαστες και όμορφες μέρες ως φοιτητής και οτι έχει πολλά πράγματα να τον κάνουν χαρούμενο όπως το οτι έχει την υγεία του αυτός και η οικογένεια του ή το οτι έχει την "πολυτέλεια" να ξυπνάει το πρωι, να καπνίζει τα τσιγάρα του και να βρίσκει πάντα κάτι να φάει οταν το στομάχι του αρχίσει να γκρινιάζει.... ΚΙ' ΟΜΩΣ μάλλον απέτυχα γιατί όλα αυτά τα έχει στο μυαλό του δεδομένα και κοιτώντας γύρω του βλέπει συνομίλικους του να έχουν πολλά παραπάνω με πολύ λιγότερη προσπάθεια απο αυτον!!!
Σκεφτόμενος λοιπόν ανακάλυψα πόσο πολύ μοιάζω μαζί του αφου τους τελευταίους δύο μήνες η ζωή μου έχει χαμογελάσει ουκ ολίγες φορές πολλά πράγματα που έχω ονειρευτεί έγιναν πραγματικότητα παραταυτα εγώ δεν κατάφερα να τα ΧΑΡΩ και να είμαι ευχαριστημένος γιατί κάτι μου έλειπε... Πόσο ΛΟΓΙΚΟ σας φαίνετε ενας άνθρωπος που στα 21 του με μηδέν λεφτά προσπαθεί με αξιώσεις και στήριξη πραγματικά έμπειρων ανθρώπων να στήσει επιχειρήσεις και να εξασφαλίσει την ζωή του πρίν καλά καλά τελεώσει τις σπουδές του να είναι πραγματικά στεναχωρημένος; ΚΑΘΟΛΟΥ απαντάω εγώ κι' ομως δεν μπορώ να το κάνω πράξη και ζώ μέσα στην στεναχώρια ενώ ο θεός μου δίνει πολύ παραπάνω απο αυτα που δίνει σε άλλους!!! ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ;;;

Ίσως και να είναι αλλά βρείτε μου κάποιον σε αυτή την ζωή που είναι πραγματικά ευχαριστημένος... Οι πλούσιοι μελαγχολούν γιατί θέλουν παραπάνω και φοβούντε μήπως χάσουν αυτά που έχουν, οι φτωχοί στεναχωριούντε επειδή δεν έχουν τις ανέσεις που θα ήθελαν, όσοι είναι μόνοι τους ψάχνουν το ταίρι τους και όσοι είναι δεσμευμένοι αναζητάν με κάθε τρόπο μερικές στιγμές "ελευθερίας"...! Ακόμα και αυτός ο πάμπλουτος ΣΚΡΟΥΤΖ ζεί μέσα στα παραμύθια αλλά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος!!! Όλοι μας θα στεναχωρηθούμε όταν ακούσουμε στις ειδήσεις οτι κάπου υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν απο την πείνα αλλά πόσοι απο εμάς θα βοηθούσαμε ένα τέτοιο παιδί δίνοντας απο το υστέρημα μας; Ελάχιστοι νομίζω παρότι όλοι σχεδόν πολλές φορές έχουμε την απαίτηση να νοιαστεί για μας ολόκληρο το σύμπαν και δεν συγχωρούμε τον φίλο μας που όταν του τηλεφωνήσαμε ήταν απασχολημένος με κάτι άλλο!!! Πραγματικά λοιπόν είμαστε όλοι τόσο αχάριστοι η μήπως έτσι είναι η φύση μας; Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση... Είμαστε όλοι μας άνθρωποι με όνειρα και στόχους. Όμως όπως πολύ καλά ξέρετε η συνήθεια είναι δεύτερη φύση με αποτέλεσμα για κάποιον που έχει συνηθήσει να ζεί υγιείς μέσα στα λεφτά οι στόχοι του είναι λογικό να βρίσκοντε πιο ψηλά απο κάποιον που δουλεύει μια ζωή για το φαγητό της επόμενης μέρας και να φαίνετε αχάριστος που δεν εκτιμάει τόσα που έχει. Το θέμα είναι οτι η αδυναμία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας, είναι πρόβλημα για τον καθένα και μας γεμίζει στεναχώρια και άγχος. Το μόνο σίγουρο είναι οτι το να βάλουμε όριο στα όνειρα είναι λάθος αφού τότε αργά η γρήγορα θα αρχίσουμε να φθείρουμε όσα ήδη έχουμε κατακτήσει!!! Όμως θα πρέπει να μάθουμε να αξιολογούμε τις καταστάσεις και να φροντίζουμε να απολαμβάνουμε όσα έχουμε και να αναζητάμε αυτα που θέλουμε χωρίς όμως να ξεχνάμε οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και για κάθετι που έχουμε πρέπει να λέμε ευχαριστώ ακόμα και όταν κάτι αλλο μας λείπει υπερβολικά.....

Impossible is Nothing.....!



Για πολλοστη φορά στην μικρή μου ζωή ένα φιλαράκι με εξέπληξε ευχάριστα... Πρόκειτε για ένα πανέξυπνο παλικάρι που όμως ώρες ώρες νομίζο οτι δεν νοιάζετε για τίποτα. Παραταύτα φροντίζει κάθε τόσο να μου υπενθυμίζει οτι είναι υπερβολικά ψαγμένος και να με κανει να του πω χίλιες φορές ΜΠΡΑΒΟ!!!
Στο ψητό όμως! Σήμερα στο MSN του ο φίλος μου έχει βάλει Topic μια ατάκα του Oscar Wilde

"Αν πιστεύεις οτι μπορείς τότε ίσως να τα καταφέρεις, αν πιστεύεις οτι δεν μπορείς, έχεις απόλυτο δίκιο..."

Πόσο σημαντικο είναι στις μέρες μας να πιστεύουμε οτι μπορούμε;; Σε μια εποχή που ο ένας κοιτάει να πατήσει πάνω στο πτώμα του άλλου για να ανέβει λίγο πιο ψηλά και όταν η διάβρωση του φιλότιμου και της ντροπής είναι ήδη γεγονός πόσο σημαντικό ειναι να πιστέψουμε οτι μπορούμε;; Για μένα είναι απαραίτητο, είναι η αρχή και όπως έλεγαν και οι προγόνοι μας "Η αρχή είναι το ήμισι του παντός ". Αν πραγματικά πιστεύεις οτι μπορείς να κάνεις οτιδήποτε αυτόματα αποκτάς και την υπομονή, την αντοχή και οτιδήποτε είναι απαραίτητο για τον αγώνα σου. Απο την άλλη αν είμαστε επιφυλακτικοί τα μικρα εμπόδια φαίνονται τεράστια και συνήθος η προσπάθεια δεν ξεκινάει ποτέ.
Αποτέλεσμα αυτής της γενικής αλήθειας είναι η επικράτηση των ανθρώπων που στην ζωή τους είχαν το θράσος να πάνε κόντρα στην ΛΟΓΙΚΗ τους....
  • Τρελλοι οι Έλληνες το 1821....
  • Τρελός ο Στάλιν που έβαλε με το ζόρι τον λαό του Σταλινγκραντ να πολεμήσει τον υπερτατο Χιτλερ!!!
  • Τρελός και ο Γαλιλαίος επειδή πίστευε οτι η γή γυρίζει!
  • Τρελός ο Bill Gates το 1980 να πάει κόντρα στην Apple
  • Τρελός οποιοσδήποτε πιστεύει οτι μπορεί και παλεύει να πετύχει......
Και μέσα απο αυτή την γενική παράνοια ο κόσμος ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ και τελικά ίσως ο μόνος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι οτι την πίστη οτι ΜΠΟΡΟΥΝ και παλεύουν θυσιάζοντας χρόνο και χρήμα για να πετύχουν την έχουν ελάχιστοι, ενω οι παραπάνω απο μας αγωνιούμε να κρατήσουμε οτι έχουμε και μετά να ανέβουμε παραπάνω αλλά χωρίς να ρισκάρουμε και να κουραστούμε αλλα ξεχνάμε οτι πέραν της ζωής τίποτα αλλο δεν μας χαρίζετε...!

ΜΥΑΛΟ vs ΚΑΡΔΙΑ

"Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που κάτι μπορεί να με κάνει τόσο λυπημένο είναι σαν να με κάνει να νιώθω ζωντανός, με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να με κάνει τόσο λυπημένο τώρα είναι αν ένιωσα κάτι πραγματικά καλό πριν...."

Αν μπορούσαμε να κάνουμε κτήμα μας στη ζωή μας και στην καρδιά μας αυτή την φράση σίγουρα θα ήμασταν πολύ πιο ευχαριστημένοι από αυτά που ζήσαμε, πολύ πιο ζωντανοί για αυτά που ζούμε και πολύ πιο αισιόδοξοι για αυτά που θα ζήσουμε... Όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να το εφαρμόσουν στην πράξη; Η απάντηση είναι απλή και σε μία λέξη περιγράφετε ως ΛΟΓΙΚΗ.... Ο ισχυρισμός όπως διατυπώνετε στην αρχή είναι απόλυτα λογικός και προφανέστατα σωστός αλλά ο πόνος και η χαρά είναι συναισθήματα και ΚΥΡΙΕΥΟΥΝ τον καθένα μας αναγκάζοντας μας να βάλουμε στην άκρη την λογική μας... Έχετε δει πανηγυρισμούς ή κηδείες με λογικές αντιδράσεις;; Όχι, γιατί όταν η καρδιά πρωταγωνιστεί το μυαλό είναι απλά κομπάρσος....
Το θέμα λοιπόν είναι τι ρόλο θα δώσουμε στους κομπάρσους;
Αν μας πάρουν τον αέρα τότε πραγματικά θα απαλλαγούμε από την στεναχώρια αλλά θα περιμένουμε μόνιμα μια χαρά και τελικά τίποτα δεν θα μας κάνει πραγματικά χαρούμενους αφού πάντα η ΛΟΓΙΚΗ θα μας λέει ότι γινόταν και καλύτερα!!! Από την άλλη πλευρά αν δεν τους αφήσουμε καθόλου συμμετοχή το πιο πιθανόν είναι να μείνουμε κολλημένοι σε μία κατάσταση η οποία με τον καιρό απλά θα μας φθείρει ακριβώς όπως γίνετε με ορισμένα είδη ζωών τα οποία φτάνουν στο σημείο να πεθάνουν από στεναχώρια επειδή έπαθε κάτι ο σύντροφος τους!!! Η τρίτη επιλογή είναι να αφήνουμε στην ζωή μας τα συναισθήματα μας να γεμίζουν την ψυχή μας χωρίς να τα περιορίζουμε στο παρών και χωρίς να γκρεμίζουμε το μέλλον βάζοντας όμως την λογική μας να θέσει τα όρια... Για παράδειγμα μία άδεια άνευ αποδοχών για 15 μέρες όταν θα είναι κάποιος πραγματικά πληγωμένος έτσι ώστε να γυρίσει ανανεωμένος είναι ωφέλιμη αλλά η παραίτηση του ή η πτώση της απόδοσης σε επίπεδο που θα επιφέρει την απόλυση του είναι πρόβλημα!!! Επειδή λοιπόν στην ουσία καλά όλα αυτά αλλά είναι ασκήσεις επί χάρτου η αλήθεια είναι απλή όταν το ΜΥΑΛΟ και η ΚΑΡΔΙΑ διαφωνούν ο αγώνας είναι πάντα στην κατηγορία NO BET αφού ο νικητής κρίνετε από τις λεπτομέρειες!

Αγώνας επιβίωσης....

Έπεσε τελευταία το μάτι μου σε ενα αρθράκι μιας εφημερίδας σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικογένειας και δυστυχώς τα συμπεράσματα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα...! Αναφερόμενος ο αρθρογράφος στον μέσο όρο τεκνοποιήσης των ελλήνων μας ενημέρωνε οτι σε κάθε ζευγάρι αντιστοιχεί 1,42 παιδία. Με λίγα λόγια οχι απλά δεν συντηρούμαστε σαν έθνος αλλα σιγα σιγά σβήνουμε απο μόνοι μας την Ελλάδα απο τον χάρτη αφου με τέτοια τεκνοποιήση ουτε σηντήρηση δεν πετυχαίνουμε ποσο μάλλον αύξηση του πλυθησμού μας!!!! Διαβάζοντας αυτα τα κατορθώματα μας θυμήθηκα τον Αριστοτέλη που με πολύ γνώση μας δίδαξε οτι "ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΟ ΖΕΙΝ, ΣΤΟΥΣ ∆Ι∆ΑΣΚΑΛΟΥΣ ΜΟΥ ΤΟ ΕΥ ΖΕΙΝ" και απορώ τι θα μας έλεγε αν ζούσε σήμερα που η καλύτερη δικαιολογία μας για να μην κάνουμε παιδιά είναι οτι δεν έχουμε λεφτά να το αναθρέψουμε, να το βάλουμε φροντιστήρια, να του δώσουμε ολα τα καλά?? Μήπως θα μας έβαζε τις φωνές, μήπως θα μας έλεγε οτι για να αναζητήσεις το ΕΥ ΖΕΙΝ πρέπει πρώτα να έχεις εξασφαλίσει το ΖΕΙΝ?? Δυστυχώς πατριώτες μου δεν έχουμε τραβήξει σωστή ρότα και θα το πλήρώσουμε, αναζητάμε να δώσουμε στα παιδιά μας οσο το δυνατόν περισσότερα και τα καταδικάζουμε σε συρίκνωση και αργή αλλα σίγουρη υποδούλωση σε κάποιον απο τους λαούς που θα αποφασίσουν να εκμεταλευτούν όσα εμείς απαξιώνουμε, σε αυτούς που θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα οικόπεδα στα νησιά μας και θα δημιουργήσουν πολιτισμό εκεί που εμείς αφήνουμε στάχτες και ερημία, σε αυτούς που θα μας ονομάσουν Βουλγαρία η οπως αλλίως του έρθει απλά και μόνο γιατί θα είμαστε ως έθνος μειονότητα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα και οχι επειδή θα επιζητούν μια έξοδο στην θάλλασα!!! Αν λοιπόν καταλάβουμε σύντομα οτι είμαστε σε αγώνα ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ και όχι σε αγώνα ανάπτυξης και εξέλιξης ίσως κάποια μέρα οι δασκάλοι να προσφέρουν στα ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ την καλή ζωή για την οποία μίλαγε ο Αριστοτέλης...! Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να το πάρουμε απόφαση οτι ως έθνος ζούμε τις τελευταίες μέρες μας και όπως τα μικρά παιδιά λίγο πριν κοιμηθούν έχουν υπερβολίκη ενέργεια ετσι και η Ελλάδα μας μπορεί να ζήσει μεγάλες δόξες αλλά θα είναι προϊόν της ενέργειας λίγο πρίν οδηγηθεί στην οριστική ύπνωση......

Μην δώσετε σημασία είναι πρωσωπικό!!!!!

The Game is Over...... 2 Χρόνια και 22 μέρες!!!!!!

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΥΠΡΟΣ.......!

Καλησπέρα φίλοι μου μετα απο ΤΕΡΑΣΤΙΟ χρονικο διαστημα αποφάσισα να ξαναγράψω στο blog μόνο και μόνο επειδή τα γραπτά μένουν..... Την περασμένη κυριακή στην πατρίδα μου έγιναν προεδρικές εκλογές τις οποίες κέρδισε Κος Χριστόφιας ο οποίος ήταν ο υποψήφιος του ακροαριστερού κόμματος της Κύπρου!!! Αν δεν κάνω καποιο λάθος η Κύπρος είναι η μόνη χώρα μέλος της ΕΕ που έχει κουμουνιστική κυβέρνηση....! Το ερώτημα ειναι απλό γιατί η κοινότητα δεν φοβάτε τέτοιες εξελίξεις; και η απάντηση απλούστερη Επειδη η κοινότητα δεν επιτρέπει απο την φύση της καμιά εσωτερική διαταραχή των χωρών μελών να επηρεάσει την πορεία της. Έτσι λοιπον είμαι σίγουρος οτι αργά η γρήγορα και οι απόψεις του ΑΚΕΛ θα είναι ταυτόσημες με τις προσταγές της ΕΕ! Βέβαια κάποια πράγματα ίσως γίνουν με μεγαλύτερο ντόρο αλλα ετσι και αλλιώς θα γινόντουσαν αργά η γρήγορα. Για παράδειγμα η στήριξη του δικαιώματος της ανεξιθρησκείας είναι βασικό μέλημα της Ενωσης και οι εντολές είναι ξεκάθαρες πουθενά τα σχολεία δεν πρέπει να υποχρεώνουν τους μαθητές να παρακολουθούν θρησκευτικού περιεχομένου μαθήματα όπως επίσης πρέπει να απαγορευτούν τα σύμβολα θρησκειών απο τα σχολεία!!!! Στην Ελλάδα αυτο γίνετε σιγά σιγά για να αποφευχθουν οι αντιδράσεις στην Κύπρο ενα ακροαριστερό καθεστός θα το κάνει πολύ πιο εύκολα (είμαι σίγουρος οτι ο Λενιν θα με μαστίγωνε αν με άκουγε να λεω τον Χριστοφια Ακροαριστερο). Κατα την ταπεινή μου αποψη το πρόβλημα δεν είναι οι προθυπουργοί και οι υπουργοί μας αλλα αν μπορούμε σαν Έλληνες γεμάτοι πάθος και φωτιά να συμβιβαστούμε με τις κρύες απόψεις των δυτικοευρωπαίων που είτε μας αρέσει είτε όχι κουμαντάρουν την πορεία της ΕΕ. Αν οχι τότε δυστυχώς έρχοντε δύσκολες μέρες για την φυλή μας!!! Δεν υποστηρίζω οτι η Κύπρος δεν θα επηρεαστεί απο το καθεστώς αυτο αλλα σίγουρα δεν θα νιώσει κουμουνισμό οπως ο ΜΑΡΞ τον όρισε ουτε όπως ο ΛΕΝΙΝ τον εφάρμοσε!!!! Οσο για το ρημάδι το Κυπριακό καποιος κακόμοιρος θα πάρει το βάρος και θα το λύσει σε βάρος της Κύπρου και κόντρα στην λαική βούληση γιατι η ΕΕ θέλει να τα κλείνει τέτοια θέματα αλλά σίγουρα δεν θα τα βάλει στρατιωτικά με τους τούρκους αρα κάποιος συμβιβασμός θα γίνει και ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ......!