με παρακολουθούν.....

Ms imagine cup 2009

MIC2009

Ένας κόσμος γεμάτος ΓΙΑΤΙ....!

Γιατί κύριοι νιώθω την ανάγκη να γράψω αυτό το άρθράκι; Η απάντηση είναι ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!!
Παρατάυτα έχω μέσα μου τόσα πολλά που δεν μπορώ να τα γράψω και όλα καταλήγουν σε ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά; Υπάρχει άραγε κάποιος που ποτέ του δεν είπε γιατί σε μένα η φτώχεια; γιατί σε μένα η ανεργεία; γιατί σε μένα η μοναξιά; και τόσα άλλα "γιατί σε μένα" που δεν τελειώνουν ; Υπάρχει κάποιος που να πήρε μια καλή απάντηση σε αυτό το ΓΙΑΤΙ που τον βασανίζει; Δεν νομίζω!!! Όλοι κάποια στιγμή γονατίζουμε μπροστά σε ένα αναπάντητο "γιατί" και παλεύουμε με κάθε τρόπο να το ξεπεράσουμε. Το θέμα που με βασανίζει τελευταία είναι γιατί όλοι μας κρατάμε μέσα μας τον πόνο που άφησε αυτη η μάχη, γιατί με κάθε ευκαιρία το παράπονο για αυτό το γιατί μας γεμίζει στεναχώρια; Γιατι να μην μπορούμε να μάθαινουμε τους λόγους που η ζωή μας πήρε το μονοπάτι Α και οχι το μονοπάτι Β που τόσο πολύ μας γοήτευσε στο παρελθόν; Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα οτι πραγματικά είναι πολύ όμορφο να σκέφτομαι "Κάθε εμπόδιο για καλό" και να προχωράω αμέριμνος για τα όνειρα μου που γκρεμίστηκαν και χωρίς φόβο για το τι θα επακολουθήσει αλλά ποιός τα καταφέρνει τελικά και τι ηθικοπνευματικά θεμέλια πρέπει να έχει κάποιος για να πετύχει κάτι τέτοιο; Εν τέλει έχω την εντύπωση πως αυτά τα "γιατί" υπάρχουν για να μας δείχνουν πόσο μικροί είμαστε και πόσο ψέματα λέει αυτός που ισχυρίζετε οτι ελέγχει πλήρως την ζωη του. Καθένας μας με τα δικά του λογικά ή παράλογα "γιατί" ΄δίνει στην ζωή του λόγους να παλέψει να ξεφύγει απο την κατάσταση εκείνη που τα δημιούργησε και ταυτόχρονα παίρνει συνοδεία του για πάντα την κακή ανάμνηση να του θυμίζει οτι δεν ήταν πάντα καλά!!! Σκεφτείτε να σου πούνε είσαι ανεργος γιατί είσαι χαζός πόσο πιο δύσκολο είναι να ψάξεις για δουλειά; Όπως καταλαβαίνετε αν μας απάνταγαν ευθέως ίσως να μην είχαμε κουράγιο να παλέψουμε να ξεφύγουμε ίσως να νιώθαμε ήδη ηττημένοι και αντί για μια κακή ανάμνηση να είχαμε μέσα μας ένα μόνιμο γιατί εστω και ΑΠΑΝΤΗΜΕΝΟ!!!!!

Το 80 γεννηθείς....

Ξεφεύγοντας λίγο απο την καθιερωμένη "γκρίνια" μου για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα θα δημοσιεύσω σήμερα ενα Spam mail που ασχολείτε με τα παιδιά του 80 και έφτασε στο γραμματοκιβώτιο μου πρίν λίγες μέρες. Σπανίως ανοίγω τέτοια μηνύματα αλλά μου άρεσε πολύ το θεμα του, "Ελπίζω να χαμογελάς όταν το διαβάζεις", και το διάβασα. Για να μήν νομίζετε όμως οτι αυτή η δημοσίευση είναι τυχαία σε αυτο το blog σας ενημερώνω οτι με όμορφο τρόπο τα παρακάτω κρύβουν ορισμένους απο τους λόγους που έχουμε φτάσει σαν κοινωνία στο χείλος του γκρεμού..... Το χειρότερο όμως είναι οτι και η δεκαετεία του 90 θα έχει να πεί αντίστοιχα στοιχεία για την δεκαετεία του 2000 και ο λόγος είναι απλός, χρειαζόμαστε ακόμα λίγη προσπάθεια για να πιάσουμε πάτο...!

Οσοι λοιπόν είμαστε ακόμα από 19 εώς 28... δηλαδή στη καλύτερη ηλικία και γεννημένοι την δεκαετεία του 80...

Θα θέλαμε να θυμόμαστε τις μουσικές εκείνης της εποχής αλλά ήμασταν πολύ μικροί για να έχουμε τέτοιες αναμνήσεις (αν και το Sweet Dreams των Eurithmics ηχεί ακόμα στα αυτιά μας, γιατί μπορούσαμε να έχουμε γλυκά όνειρα)...

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α. ...

Βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh...

Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί...

Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, γαριδάκια Extra και Φοφίκο...

Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια...

Επίσης κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε κάθε τυχαίο παιδότοπο...

Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία - χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα...

Τις πρώτες πορνό ταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά, όχι όπως τώρα που με ένα κλικ τα παιδάκια βρωμίζουν την ψυχή τους...

Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS...

Παίρναμε εκατομμύρια φακελάκια με αυτοκόλλητα Panini και όταν μας τύχαινε κάποιο σπάνιο το δείχναμε σε όλο το σχολείο...

Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και όχι τυποποιημένες τυρόπιτες...

Τρώγαμε Κουκουρουκου και Σοκοφρέτες...

Κάναμε ψεύτικα τατουάζ από τις τσίχλες...

Διαβάζαμε Μπλεκ και Σούπερ Κατερίνα... με αγνά μέχρι τότε μηνύματα...και όχι πως θα σου κάτσει η φίλη του φίλου σου...

Τρώγαμε την Φάτσα Μπανάνα από την ΕΒΓΑ και τις γρανίτες Turbo πριν τις καταργήσουν...

Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό...

Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, space kai Cuervo...

Ζήσαμε και πρωταθλήματα άλλων ελληνικών ομάδων (και όχι μόνο του Ολυμπιακού ;) )...

Είδαμε τα πρώτα Χρυσά σε Ολυμπιακούς αγώνες με την Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα...

Τραγουδήσαμε κομμάτια της Χαρούλας, της Αρβανιτάκη αλλά και της Άννας Βίσση που ήταν απίθανα...

Καταφέραμε ίσως να δούμε μια φορά στη ζωή μας την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο σανίδι...

Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές ... από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν...

Ξέραμε μόνο τη Μπαλαρίνα και το Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G...

Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι... Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουν 20 ευρώ κοιτάζουν με μισό μάτι...

Δεν είχαμε ανάγκη να γίνουμαι ΕΜΟ γιατί ζούσαμε με ευτυχία...

Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι... το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας...

Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε Hi5...

Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο...

Βλέπαμε τα Νιτζάκια σε βιντεοκασέτες και βλέπαμε και μαζεύαμε τους Κατσίστες--- απίστευτε Χαλ Χόγκαν και Ντόλαρ μαν...

Θυμάστε τους Ευχούλιδες?

Χάρρυ Κλύν σόου και Δέκα Μικροί Μήτσοι...

Παίρναμε τα μικρά μερεντάκια με το πλαστικό κουταλάκι και όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κρουασάν είχαμε ψαρώσει...

Κόντρα Πλακέ, Τροχός της Τύχης, Μέγκα Μπάγκα, 'Αλλα Κόλπα (Ά ρε Βλάσση)...

Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1...

Ghostbusters- Karate Kid - ET - Home Alone - Γκούνις - Σεξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;)

Carousel και Disney club στο Mega...

Παίζαμε Μήλα - Σχοινάκι - Μακριά γαϊδούρα

Βλέπαμε Transformers - GIJo - Rambo - Αστυνόμο Σαΐνη

Προλάβαμε όλη την εξέλιξη του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς και το Baywatch καθώς και τον Ιππότη της Ασφάλτου...

Τραγουδήσαμε 'Το νού σου κύριε οδηγέ' και χορέψαμε λαμπάντα...

Πίναμε SINALCO...To θυμάστε ρε παιδιά;

Πηγαίναμε στα 'Ηλεκτρονικά' και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arcanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα...

Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα... Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι...

Φορούσαμε μπότες Wermacht και μπουφάν FLY ενώ είχαμε μπλουζάκια με τον Fido Dido...

Βλέπαμε Tom & Jerry, Looney toones, Bugs Bunny και Coyte με το Bippp Bippp...

Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσοταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;

Τρώγαμε Smarties...

Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια...

Πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια...

Παίζαμε με την Τσουλήθρα με τα πιγκουινάκια και με τα όπλα και τις μπάλες NERF...

Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία...

Βλέπαμε Μαγκάιβερ και Φλας...

Παίρναμε τα φακελάκια που είχαν τα πατίνια με διάφορες φιγούρες και τις Κωλοφωτιές (Πυγολαμπίδες)...

Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα...

Πίναμε Carnation και Dolca και τρώγαμε Veloutela της ΦΑΓΕ...

Ντυνόμασταν Νιτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης...

Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια...

Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες...

Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα WEB και στα InSpot...

Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι...

Παίζαμε με τους Φωτεινούλιδες και την Πατατο-οικογένεια...

Βλέπαμε Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους...

Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο...

Παίζαμε ακόμα με μπίλιες...

Παίζαμε με τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ καρτελάκια... αυτοκίνητα-πλοία-Αεροπλάνα

Παίρναμε τα φακελάκια με τις φάρσες, μελανό μάτι, σκουλήκια στο νερό, τρύπιο δάχτυλο και άλλα πολλά...

Είχαμε τις χλαπάτσες...

Πιάναμε 4-4 τα Μιράντα Παπαδοπούλου και τα βουτούσαμε στο γάλα...

Bλέπαμε Power Rangers - Sailormoon - Batman - Spiderman - Dragonball...

Τρώγαμε Derby της ΙΟΝ και τσίχλες Big Babol...

To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive...

Βλέπαμε Παντρεμένους με παιδιά και τσαντιζόμασταν που η μαμά μας ήθελε να βλέπει Ατίθασα Νιάτα και Τόλμη και Γοητεία...

Τρώγαμε τα λαστιχένια αρκουδάκια και τα μπουκαλάκια της Κόκα Κόλα...

Παίρναμε την τσίχλα σωληνάριο και τα γλειφιτζούρια κραγιόν...

Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε...

Τρώγαμε Φουντούνια- Δρακουλίνια- Πακοτίνια και Λόττο...

Λέγαμε 6 αριθμούς για το νεόφερτο τότε Λόττο στους γονείς, αλλά ποτέ δεν μας κάθισαν ;( ...

Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό...

Είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την Ελλάδα και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες...

Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS...και ξερός...

Παίζαμε με στρατιωτάκια και τους αλεξιπτωτιστές με το πλαστικό αλεξίπτωτο... θυμάστε;

Παίζαμε με τα πλαστικά βατραχάκια που έκαναν τον μυστήριο ήχο...

Παίζαμε τον Γιατρό (τρελή φάση) και μπάσκετ μέσα στο σπίτι με τις κάλτσες...

Βλέπαμε τον Διαμαντένιο κόσμο... με τα δωμάτια και στο τέλος με τη μπάλα με τα ασημένια χαρτάκια...

Βλέπαμε το άλλο με το Πέτρινο άγαλμα στο τέλος που έκανε τις ερωτήσεις...

Βλέπαμε το Φώτα παρακαλώ με τον Μποστατζόγλου και το παιδικό πρόγραμμα με τα κρυμμένα αντικείμενα στις παιδικές χαρές...

Βλέπαμε Μάπετ Σόου...

Παίζαμε το Φωτιά Φωτιά στη πέρα γειτονιά και Σ' αγαπώ Σ'αγαπώ που με βάζεις...

Tις καραμέλες γάλακτος ΚΟΚΟΣ και τα Blu...

Tα σοκολατάκια Noiseta που προσπαθούσαμε να πάρουμε από τη φοντανιέρα της μαμάς...

Το μπισκότο Choco bloom...

Ροκάραμε με το Losing my religion από R.E.M. και συγκινηθήκαμε με το Nothing compares to you της Sinead o'Connor...

Πηγαίναμε ακόμα και βλέπαμε Καραγκιόζη και όταν με το σχολείο μας είχαν πάει να δούμε την Αρκούδα (Θυμάστε;) είχαμε συγκινηθεί πολύ...

Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα...

Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα...

Τρώγαμε Lila Pause και Milka...

Βάζαμε στο γάλα μας για να το πιούμε πιο εύκολα HEMO Caotonic και ήρθε η ώρα να αρπάξουμε το Nesquick...

Το πρώτο μας φιλί δίνονταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο...

Τρώγαμε και τα ΤΙ & ΤΙ...

Βλέπαμε μικρό μου Πόνυ και Αμποτ και Κοστέλλο...

Τρώγαμε γλειφιτζούρια Chupa Chups και Boomer...

Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς ενώ τώρα μαζεύουν τις μπίλιες από τα μπουκάλια που ανοίγουν...

Θυμάται κανείς τις πορτοκαλάδες με το αλουμινένιο καπάκι;...

Τρώγαμε παγωτά ΑΓΝΟ με την φάτσα με την τσιχλομυτούλα...

Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια...

Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια και Κωνσταντίνα...

Βλέπαμε το ΑΡΓΑ και το Μπίγκο με τον Νίκο Μαστοράκη...

Είδαμε χιλιάδες σποτάκια εναντίων των Ναρκωτικών...

Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε...

Παίζαμε με νεροπίστολα...

Βλέπαμε τους Αστρομαχιτές να κυνηγούν τα Γκάγκς...

Βλέπαμε ακόμα Λευκά Χριστούγεννα, πριν οι εποχές γίνουν και αυτές ΕΜΟ...

Παίρναμε το τριπλό πακετάκι με Μερέντα, Μπισκότα και μπαστουνάκια...

Τρώγαμε 10 με τόνο...

Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)...

Διαβάζαμε Αλμανάκο και Σαΐνια...

Τρώγαμε σοκολατίνες και Κορνέδες και όχι κρέπες Σοκό - Μπανά - Μπισκό...

Στο γήπεδο παίρναμε ΚΩΚ και Σάμαλι...

Περνούσε από τα σχολεία ο κλασσικός τύπος με το Σαλέπι...

Τρώγαμε ακόμα παγωτό από τον πλανόδιο, που αν μας συμπαθούσε έβαζε και λίγο παραπάνω...

Βάζαμε κολόνια Μυρτώ...

Λουζόμασταν με Johnson's όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή...

Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό...

Μασούσαμε τσίχλες STIMOROL και Brooklyn...

Λέγαμε ανέκδοτα με τον Τοτό και τους Πόντιους...και όχι με Ξανθιές

Προλάβαμε Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου και όχι τις τωρινές κόπιες τους, που μας βασανίζουν ανελέητα...

Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι...

Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη...

Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ...Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε...

Κάναμε γαργάρες με ACT μετά το τρίψιμο των δοντιών...

Τρώγαμε σοκολάτες ΒRΕΑΚ και όταν βγήκε η λευκή με τα Corn Flakes είχαμε μείνει...

Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο...

Τρώγαμε μπισκότα Rondo...και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο...

Λησμονήσαμε και την Φραουλοπατούσα της ΕΒΓΑ...

Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό... Παράλληλα με το Για μπα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από την Βίλμα...

Βλέπαμε την σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός...

Φορούσαμε σπορτέξ Strike και Mitsuko...

Τις τσίχλες μπάλες ποδοσφαίρου και τα σοκολατένια κέρματα τα θυμάστε;...

Τα μπαστουνάκια που είχαν μέσα καραμελάκια και στην κορυφή κάποιο ήρωα του Καραγκιόζη;...

Οι μαμάδες φορούσαν μπλούζες με βάτες και λέγαμε ότι είναι σαν το Ρόμποκοπ...

Τρώγαμε γκοφρέτα SMASH και Serenata...

Τα κοριτσάκια έπαιρναν Αλληλογραφίες με άρωμα και έτρωγαν γλειφιτζούρια με σχήμα πιπίλας... για τώρα ας μη πω καλύτερα...

Βλέπαμε Μικρή Λουλού - Ten Ten και τα Ρώσικα παραμύθια με την μυστήρια μουσική στην ΕΡΤ...

Τα πατουσάκια που βάζαμε μέσα στο φακελάκι με τη ζάχαρη...

Τα καραμελάκια TIC-TAC...

Tραγουδούσαμε το Μ'αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)...

Ήμασταν κολλημένοι με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου...

Βλέπαμε Sport Billy και ΗΕ-ΜΑΝ...

Κάναμε μανία τα παπούτσια All STAR και τα Dock Martins... ενώ τα αγοράκια μόνο Boxer...

Bλέπαμε το Legends of the Hidden Temple με τις ομάδες των παιδιών...που έμπαιναν στο ναό...

Με λίγα λόγια για αυτούς και για ακόμα περισσότερους λόγους, που θα αναπτυχθούν στη πορεία, γεννηθήκαμε ίσως στην καλύτερη δεκαετία...

Το ψήσιμο του βατράχου.


View SlideShare presentation or Upload your own.

Δεν χρειάζονται πολλά πολλά σχόλια και επεξηγήσεις για τους λόγους που δημοσιεύω αυτήν την παρουσίαση... Απλά θα ήθελα να προβληματιστούμε όλοι μας οσον αφορά την ύπνωση που μας πλασάρετε καθημερινά και μας οδηγεί αργά αλλά σταθερά σε μια κατάσταση απόλυτα διαβρωμένων αξιών (για να μην πω χωρίς αξίες) όπου οι ομοφυλόφιλοι είναι φυσιολογικοί και τα one night stand αντί να ονομάζοντε πορνεία βαφτίστηκαν ικανοποίηση των ορμών. Και αν εσείς πιστεύετε οτι οι διαβρωμένες ή ανύπαρκτες αξίες μπορούν να βοηθήσουν μια κοινωνία να εξελιχθεί εγώ θεωρώ οτι απλά θα μας καταστρέψουν χωρίς να το καταλάβουμε όπως ακριβώς και το Βατραχάκι ψήθηκε στο νερό...!

Note: ειδικά σε αυτό το άρθρο σας παρακαλώ να μου αφήσετε τα σχόλια σας... Με ενδιαφέρει πραγματικά να ακούσω απόψεις επι του θέματος!!

Καλός πολίτης!!!!



Σήμερα απολύθηκα απο τον στράτο και είμαι πλέον πολίτης σε αυτήν την χώρα έτοιμος να βγώ στην βιοπάλη και την καθημερινότητα... Με αφορμή λοιπόν το πολυπόθητο χαρτί που σήμερα πήρα και σας το παρουσιάζω με μεγάλη υπερηφάνεια θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου απο την εξάμηνη εμπειρία μου ως φαντάρος. 
Ξεκινώντας την στρατιωτική μου θητεία αντιμετώπισα φίλοι μου το κίνημα της αναστολής ένα κάρο παλικάρια στην βασανισμένη κύπρο προφασίζοντε ψυχιατρικούς λόγους για να αποφύγουν την θητεία και το χειρότερο είναι οτι τις πλείστες φορές αυτό γίνετε με την συγκατάθεση των γωνέων...! ΟΥΑΟΥ λοιπόν κύριοι μπαμπάδες τα παιδιά σας είναι πολύ άντρες και πάνε κάθε Σάββατο με άλλη γκόμενα αλλά δεν έχουν την μαγκιά να υπηρετήσουν!!! ΜΠΡΑΒΟ να ειστε περήφανοι για τα παλικάρια γιατί ο στρατός είναι παράλογος και εσείς μέσω των παιδιών σας αντιδράσατε!!!! Συνεχίζω λοιπόν και τι να δώ οχι απλά οι φίλοι μας "αναστολάρουν" αλλά παρουσιάζοντε και ως μάγκες δίπλα στα παιδιά που υπηρετούν και καταφέρνει ενα 5 -10% να κανει τους υπόλοιπους να στεναχωριούντε που κάνουν το σωστό....! Περιεργο αρκετά αυτο φίλοι μου και έπρεπε να μάθω τον λόγο με αποτέλεσμα να ρωτήσω ορισμένους που κλαιγόντουσαν επειδή είναι μέσα γιατί υπηρετούν. Η απαντήσεις με έκαναν να λυπάμαι!!! Ενδεικτικά και μόνο σας αναφέρω οτι άλλοι υπηρετούσαν για να δικαιουντε δουλειά στο δημόσιο, αλλοι για τον πατέρα τους και για ενα κάρο παρόμοιους λόγους και ελάχιστοι σκέφτηκαν να απαντήσουν οτι υπηρετούν στον στρατό για την πατρίδα και τους νεκρούς της. 
Δεν ισχυρίζομαι οτι ο στρατός είναι οτι πιο λογικό υπάρχει στον κόσμο γιατί πιστεύω ακράδαντα το αντίθετο καμιάς μορφής εκπαίδευση στον τρόπο που σκοτώνεις δεν είναι φυσιολογική. Παραταύτα κανένας απο εμάς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στους εχθρούς και να πεί οτι αυτός ο τόπος δεν χρειάζετε ΦΥΛΑΚΙΑ,ΣΚΟΠΙΕΣ και εκπαιδευμένους στρατιώτες για να υπερασπιστούμε αυτά που με το ΑΙΜΑ τους κάποιοι κέρδισαν. 
Τελειώνοντας θα προτίνω σε όσους θα πάνε στρατό να κερδίσουν όσα παραπάνω μπορούν σε εμπειρίες διαβίωσης και συνεργασίας με τον κάθε άσχετο που θα υπηρετεί μαζί σας και να κάνουν υπομονή σε παράλογες διαταγές λοχαγών και αδικές άδειες υπέρ των βισματομένων. Γιατί τέτοιοι τύποι που θα δίνουν παράλογα deadlines ή θα απαιτούν απλήρωτες υπερωρίες και θα σας δίνουν καλοκαιρινή άδεια τον Σεπτέβρη θα βρείτε πολούς εκεί έξω και σε καμία περίπτωση δεν έχουν αποκλειστική συσχέτιση με τον στρατό....

Καλός πολίτης μου εύχομαι
    και καλο κουράγιο    
σε όσους υπηρετουν!   

Η δικαίωση των ΜΠΛΕ...

Την χρονία που πέρασε αυτός ο τόπος για διάφορους λόγους είδε τον λαό του να ξεσηκώνετε κατ' επανάληψιν και την χώρα να χορεύει σε ρυθμούς τρομοκρατίας -καλυπτόμενης φυσικά απο το άσυλο ιδεών των πανεπιστημίων- πολλές φορές. Είδα και το αποκορύφωμα φίλοι μου, αν θέλει ο θεός, στην θεσσαλονίκη την ώρα που όλοι γιορτάζαμε την αλλαγή του έτους κάποιοι ανώτεροι πνευματικά έβαζαν φωτιά σε κάδους, αυτοκίνητα και βιτρίνες για να κάψουν τελικά την ΣΗΜΑΙΑ της Ελλάδας. Μιάς χώρας που ο ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ Μεταξάς αρνήθηκε να παραδώσει αλλά κανένας απο όλους αυτούς τους φιλελεύθερους και φιλοδημοκράτες που γέμισε ο τόπος δεν την αγαπάνε πραγματικά.... Σε αυτό το τέμπο λοιπόν της πυρινης ανταρσίας και της απόλυτης καταστροφής εγώ θυμήθηκα τους ΜΠΛΕ να τραγουδάνε για τα χαρακτηριστικά των δεκαετιών που πέρασαν και να συνεχίζουν με αυτην που ακολουθούσε λέγοντας "προφητικά": 

"2000 τώρα να
χρόνια γυμνά, χρόνια γυμνά
πιάνω φωτιά" 

Σκέφτηκα και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό πόσο δίκαιο έχει αυτό το τργούδι. Πώς η γύμνια μας έχει γίνει συνήθειο και κανένας δέν ενδιαφέρεται να κρυφτέι ενω αντιθέτως κάποιοι ντυμένοι ψάχνουν να βρούν τόπο να απομονωθούν για να μην καούν μαζί με όλους εκείνους που επειδή είναι οι ίδιοι τρισάθλιοι νομίζουν οτι δικαιούντε να βασανίζουν μια ολόκληρη χώρα.

Με την ευκαιρία λοιπόν της αλλαγής του χρόνου και όλων αυτών των γεγονότων έρχομαι να απονείμω τα εύσημα στους ΜΠΛΕ γιατι εκτός απο ένα αξιόλογο ροκ συγκρότημα κατάφεραν να γίνουν και προφητικό συγκρότημα!!! 

Καλή μας χρονια φίλοι μου με τις ευχές μου για υγεία και ευημερία...!


Note: Μήν με κατηγορήσετε ότι ο μεταφράζω το τργούδι κατα το δοκούν για να ταιριάξει στην περίπτωση γιατι η συσχέτιση μού ήρθε τελείως ξαφνικά ενώ καθόμουν και σέρφαρα στο ινερνετ.


Για λίγους...!

Σήμερα φίλοι μου το αρθράκι μου είναι μια φράση και το αφιερώνω εξαιρετικά σε όσους μπορούν να δούν πίσω απο τις λέξεις αισθήματα....

ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ CLIO ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΕΣ...! ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ!!!!!!

Κουράγιο.....

Σήμερα μια πολύ καλή φίλη έχασε την γιαγιά της... Επειδή λοιπόν ξέρω ότι την αγαπάει υπερβολικά και μέσα απο τις ιστορίες που άκουσα παροτι την έχω δεί ελάχιστο νιώθω πως την αγάπησα και εγώ αυτη την γιαγιά το τραγουδάκι στο βίντεο κλιπ είναι αφιερωμένο σε αυτη την κοπέλα που πονάει μάλλον περισσότερο απο τον καθένα.....





Καλό κουράγιο σε όσους μένουν πίσω....!


Υ.Γ: Ο απόλυτος παραλογισμός το μόνο πλάσμα που μπορεί να αγαπήσει πραγματικά είναι καταδικασμένο να χωρίζετε κάποια στιγμή απο αυτούς που αγαπάει τόσο "βίαια"....!